Η Ελένη, αναγνώστρια της zougla.gr, απέστειλε μία επιστολή και εξωτερικεύει με τον πλέον γλαφυρό τρόπο τις σκέψεις εκατομμυρίων πολιτών.
Παρατίθεται αυτούσια:
«Όταν αρχίζεις την ενήλικη ζωή σου, είσαι γεμάτος όνειρα.
Όνειρα που να στηρίζονται σε σταθερές αξίες και βάσεις.
Ένα από αυτά είναι και το δικαίωμα στην εργασία, η οποία αποτελεί βασική προϋπόθεση για να χτίσεις το μέλλον σου. Ονειρεύεσαι να δημιουργήσεις μία οικογένεια και να στεγάσεις τις επιθυμίες σου και τις ελπίδες σου μέσα σε ένα σπίτι που θα τα περιβάλλει και θα τα προστατεύει όλα.
Όταν μετά από πολύ δρόμο και αγώνα, έχεις κατακτήσει ένα κομμάτι από αυτά και αισθάνεσαι στέρεος και ικανός να ανταποκριθείς στις υποχρεώσεις σου απέναντι στην κοινωνία και το κράτος και αφού έχεις τακτοποιήσει τη ζωή σου με γνώμονα τους μεταβλητούς άξονες της εργασίας και της οικογένειας... ΞΑΦΝΙΚΑ;
Έρχεται κάτι να τα ανατρέψει όλα!
Έρχονται κάποιοι που βαφτίστηκαν σωτήρες και με το σπαθί της υπεροχής τους κόβουν το νήμα της ζωής μιας χούφτας ανθρώπων. Και επειδή έχουν μία ακόρεστη δίψα να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους, έχουν σκοπό να προχωρήσουν ακόμη παραπέρα και να σβήσουν και τις ζωές πολλών περισσότερων ανθρώπων χωρίς να τους ενδιαφέρει.
Και μετά επικρατεί... ΚΕΝΟ...
Αισθάνεσαι μετέωρος και αδικημένος γιατί ήσουν εσύ αυτός που έτυχε να βρίσκεσαι στο πέρασμα του τυφώνα της πλεονεξίας της Πολιτικής τους και χωρίς να εξυπηρετείς τα δικά τους συμφέροντα, γίνεσαι δήθεν η λύση για να σωθεί ένα έθνος που δεν ξέρει τι του συμβαίνει.
Και τότε χάνεσαι… δεν ξέρεις πού….
Απλώς είσαι ένα πιόνι που το κινούν κάποιοι ξεπουλημένοι που θεωρούν ότι έχουν γίνει σωτήρες και ξεκληρίζουν τα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς που κάποτε ως αφελείς ονειροπόλοι τόλμησαν να οραματιστούν ένα καλύτερο αύριο για τους ιδίους και τα παιδιά τους.
Τόσο απλά! Τόσο αυθαίρετα! Τόσο άδικα, μένεις άπραγος να παρακολουθείς το τέλος της ταινίας που δεν διάλεξες να δεις και νιώθεις ανήμπορος να αμυνθείς στον παραλογισμό της εξουσίας.
Μιας εξουσίας που έχει χάσει το σήμα της λογικής και οδηγεί στις διαχωριστικές λωρίδες του παράλογου χωρίς να βλέπει και να εξυπηρετεί τους σκοπούς της ύπαρξής της: να λειτουργεί για το κοινό καλό, να αγωνίζεται για το κοινό συμφέρον και να οδηγεί χωρίς έπαρση με γνώμονα τον πολίτη.
Δεν καταλαβαίνω γιατί εγώ πρέπει να είμαι η λύση που θα σώσει το έθνος επειδή κινδυνεύει να χρεοκοπήσει.
Δεν αντιλαμβάνομαι για ποιο λόγο η απόλυσή μου θα γεμίσει τα ταμεία που ''Αυτοί'' απερίσκεπτα άδειασαν τόσα χρόνια με την ευχέρεια της εξουσίας.
Δεν βλέπω κανέναν από “Αυτούς” να αναλαμβάνει την ΕΥΘΥΝΗ των πράξεών του και να έχει το σθένος να έρθει αντιμέτωπος με τα μάτια των παιδιών μου που θα τους στερήσει ένα μέλλον που θα βασίζεται στις συντεταγμένους που όρισαν “αυτοί” χωρίς να τα ρωτήσουν.
Δεν μπορώ να δικαιολογήσω πώς αυτό το κράτος αφαιρεί τα όνειρά μου τόσο απερίσκεπτα και αναρχικά, ψηφίζοντας νόμους που δεν βασίζονται στις θεμελιώδεις αξίες της ζωής και της δικαιοσύνης και στο δικαίωμα που μου προσφέρει το Σύνταγμα της χώρας μου.
Το δικαίωμα να εργάζομαι.
Το δικαίωμα να ελπίζω.
Το δικαίωμα να ζω.
Μία ευσυνείδητη πολίτης που θέτουν σε διαθεσιμότητα τη ζωή της».
